ιστορία

Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μια γιορτή πολέμου. Είναι μια γιορτή ειρήνης, γιατί μας θυμίζει πως η ελευθερία δε χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με θυσίες. Μας υπενθυμίζει επίσης ότι ακόμα κι ένα μικρό έθνος μπορεί να σηκώσει κεφάλι, όταν πιστεύει σε αξίες όπως, η πίστη, η δικαιοσύνη και η πατρίδα.

Όλα άρχισαν με την ανακάλυψη μιας παλιάς βαλίτσας στα παρασκήνια…

Μια βαλίτσα μικρή, γεμάτη μνήμες μεγάλες! Γεμάτη ιστορία και θύμισες από το 1940! Μια χώρα μικρή, γεμάτη ψυχή μεγάλη.  Η ανακάλυψη της βαλίτσας μάς ταξιδέψαμε πίσω στον χρόνο. Είδαμε στρατιώτες που πολέμησαν με θάρρος, γυναίκες που στήριξαν τα μέτωπα, παιδιά που περίμεναν με ελπίδα τους γονείς τους. Κι ακούσαμε το μεγάλο «Όχι» που έγινε σύμβολο ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

Ας κρατήσουμε ζωντανό το μήνυμα αυτής της ημέρας. Ότι η ενότητα, η πίστη στον Θεό και στις αξίες, η αγάπη για την πατρίδα  και ο αγώνας για τα ιδανικά, μπορούν να νικήσουν ακόμα και στις πιο δύσκολες κακουχίες.

Ότι κάθε μικρή πράξη θάρρους, όπως ένα χαμόγελο, μια βοήθεια ή μια λέξη στήριξης, έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο γύρω μας.

Σήμερα, εμείς οι νέοι, καλούμαστε να κρατήσουμε ζωντανό αυτό το μήνυμα. Να μάθουμε από το παρελθόν και να χτίσουμε ένα μέλλον χωρίς πολέμους, με ειρήνη, ενότητα και ανθρωπιά. Γιατί το «Όχι» του 1940 δεν ανήκει μόνο στους προγόνους μας∙ ανήκει σε όλους μας!

Eυχαριστούμε τον κύριο Γιώργο Μπαλάσκα, παππού μαθήτριας της Γ΄τάξης, ο οποίος συμμετείχε στη γιορτή μας καθώς και την κυρία Μάρθα Μήττα εκπαιδευτικό δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τη βαλίτσα που μας πρόσφερε. Επίσης ευχαριστούμε τη θεατρολόγο των σχολείων μας κυρία Νιόβη Κιτρίδου για “τις θεατρικές” της συμβουλές. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και τον/τη μουσικό των σχολείων μας, αλλά δυστυχώς δεν έχει τοποθετηθεί ακόμη… οπότε οι εκπαιδευτικοί της Γ΄ τάξης ανέλαβαν και αυτό το κομμάτι, της μουσικής-χορωδίας.

Συνεργάστηκαν τα παιδιά της Γ΄τάξης

με τους εκπαιδευτικούς τους κ Δαλακούρα Θεόδωρο και κα Νασούφη Παρθενόπη

11^ο & 21^ο Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου 

          25^η Μαρτίου 2025

              Διπλή γιορτή

Με ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνεια γιορτάσαμε και φέτος την επέτειο της 25^ης Μαρτίου. Άλλη μια φορά η πατρίδα μας  πανηγύρισε για δύο «Χαίρε».

Το «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία»  και το «Χαίρε! ω, Χαίρε Λευτεριά!».  

Το πρώτο «Χαίρε» αναφέρεται στη θεομητορική γιορτή,  κατά την οποία ο Αρχάγγελος Γαβριήλ μετέφερε στην παρθένο Μαρία τη χαρμόσυνη αγγελία της γέννησης του Χριστού.

Το δεύτερο «Χαίρε» αναφέρεται  στα μεγαλεία της  Ελευθερίας.

Στη γιορτή μας φέτος ερευνήσαμε το παρελθόν, ώστε να μάθουμε για τους ήρωες, που με τη θυσία τους ξανάφεραν τη λευτεριά στη χώρα που τη γέννησε, στην Ελλάδα!

Τα τρία τμήματα της Γ΄ τάξης παρουσίασαν τα γεγονότα του τότε στο σήμερα μέσα από αφηγήσεις, ποιήματα και δρώμενα. Ζωντάνεψαν στη σκηνή με τη σειρά που ακολουθεί «Το παιδομάζωμα», «Το κρυφό σχολειό», «Τον όρκο των φιλικών» και «Το καραούλι».

Οι Έλληνες είχαμε λιγοστά όπλα και ήμασταν ελάχιστοι συγκριτικά με τους αναρίθμητους και καλά οπλισμένους Τούρκους. Ωστόσο, η αγάπη μας για την πατρίδα από τη μία και η πίστη μας στον Θεό από την άλλη, ήταν αυτά που μας έδιναν θάρρος, δύναμη, ελπίδα και τελικά… τη νίκη!

Ο πόλεμος γρήγορα από την Πελοπόννησο εξαπλώθηκε σ’ όλη την Ελλάδα. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά μάχονταν σκληρά με καθημερινό όραμα την Ελευθερία. Πάντα οι Έλληνες μάχονταν γενναία και συχνά αν και λιγότεροι, νικούσαν!

Οι Έλληνες ακόμη, πολλές φορές προτίμησαν να πεθάνουν παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Σύνθημά τους ήταν το «Ελευθερία ή θάνατος». Ή θα ελευθερωνόταν ή θα πέθαιναν. Όχι άλλη σκλαβιά!

Μετά από  10 σχεδόν χρόνια οι Έλληνες με πολλούς αγώνες και θυσίες κατάφεραν να αποκτήσουν την ελευθερία τους. Ο αγώνας δεν ήταν εύκολος. Σκοτώθηκαν χιλιάδες παλικάρια. Όλος ο κόσμος θαύμασε την παλικαριά και την αυτοθυσία των Ελλήνων.

Σήμερα η Ελλάδα ευγνωμονεί όλους εκείνους και όλες εκείνες που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της.

Το χώμα τούτο, που διάφοροι εχθροί το επιβουλεύονται, ας είναι για μας χρυσάφι. Ο φλογερός αγωνιστής Μακρυγιάννης μας άφησε την παρακαταθήκη του:

                              «Να μη ντροπιάσετε τόσα αίματα που εχύθηκαν».

Ψηφιακό βιβλίο με βίντεο και φωτογραφίες της γιορτής μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ!

Επίσης μπορείτε να ακούσετε όλη τη γιορτή ηχογραφημένη πατώντας εδώ:

Προσεχώς θα αναρτηθεί κι άλλο οπτικοακουστικό υλικό!

Συνεργάστηκαν τα παιδιά της Γ’ τάξης και οι  εκπαιδευτικοί:

Γ1΄: Νασούφη Παρθενόπη       Γ2΄: Μπίκου Αλίκη        Γ3΄: Μαντζερίδου Μελανία

Μουσικός: Γεροντοπούλου Ανδρομάχη

Θεατρολόγος: Κιτρίδου Νιόβη

Γυμνάστρια: Τσακοπιάκου Αθανασία

Εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης: Λαβατσιώτη Μαρία

       Με αφορμή την αναφορά που κάναμε στην τάξη για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους, την οποία γιορτάζουμε στις 26 Οκτωβρίου μαζί με τον πολιούχο μας άγιο Δημήτριο, αναφερθήκαμε και στον Λευκό Πύργο.

       Θελήσαμε να μάθουμε παραπάνω πληροφορίες και να κάνουμε και μια ομαδική εργασία γι’ αυτόν. Έτσι δημιουργήσαμε όλοι μαζί την ακόλουθη μακέτα.

       Χρησιμοποιήσαμε για τη βάση χοντρό χαρτόνι, το οποίο καλύψαμε με πράσινα κομμάτια πλαστικού τραπεζομάντηλου για να αναπαραστήσουμε το χορτάρι και με δρόμους από χαρτί που ζωγραφίσαμε. Για τον Λευκό Πύργο χρησιμοποιήσαμε λευκό χαρτόνι κάνσον και για τα δέντρα ρολά από χαρτί υγείας και πράσινο τραπεζομάντηλο. Ακόμη φτιάξαμε παγκάκια και κάδους από καπάκια μπουκαλιών, πολύχρωμα λουλούδια από χαρτί και φυσικά την ελληνική μας σημαία. Μια ομάδα ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την εικόνα του αγίου Δημητρίου που βάλαμε μπροστά, φτιάχνοντας το φωτοστέφανο σαν ψηφιδωτό με χρυσές ψηφίδες.

       Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης είναι ένα μεγάλο κτίσμα και χαρακτηριστικό μνημείο της πόλης μας. Βρίσκεται δίπλα στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έχει έξι ορόφους και τριάντα τέσσερα μέτρα ύψος. Επίσης έχει θέα τον Θερμαϊκό κόλπο και κάποτε ήταν φυλακές θανατοποινιτών. Εκτός από Λευκός Πύργος λεγόταν και «Πύργος του αίματος» ή «Ματωμένος Πύργος», «Πύργος του Λέοντος» και «Πύργος των Γενιτσάρων». Εδώ και χρόνια ο Λευκός Πύργος λειτουργεί ως μουσείο που μπορεί να επισκεφθεί το κοινό.

       Όταν βρισκόμαστε μέσα του νιώθουμε τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους εκεί.

Περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα: https://www.lpth.gr/istoria-w-74399.html

Συγγραφείς άρθρου: Ελένη Δήμου και Διώνη Σοφού, Τμήμα Γ1΄

Δημιουργοί μακέτας: Όλα τα παιδιά του Γ1’

Αβραμόπουλος Χρήστος, Βανασίκα Ευμορφία, Γεροθανάσης Παναγιώτης, Γεωργή-Τάσιου Θεοδώρα, Δαουλτζή Ειρήνη, Δήμου Ελένη, Καζαντζή Σοφία, Μουσμούλης Ιωάννης, Μπαϊμπέκοβα Αφροδίτη, Νάκος Βασίλης, Παπαδόπουλος Τάσος, Πιλιτσίδης Βασίλης, Ρομφαία Βασιλική, Σαμαράς Λευτέρης, Σοφού Διώνη, Φωτιάδης Σταμάτης, Χατζηασλανίδου Ηλιάνα, Χότζα Γαβριήλ

Υπεύθυνη εκπαιδευτικός: Νασούφη Παρθενόπη

Μακεδονικός Αγώνας

1904-2024

120 χρόνια από τη θυσία του ήρωα Παύλου Μελά

Aφιέρωμα μνήμης των παιδιών της Γ΄ τάξης των σχολείων μας  

Σήμερα θα μιλήσουμε για τη Μακεδονία. Όχι όμως για τη σημερινή Μακεδονία που είναι ελεύθερη και ζούμε σ’ αυτήν, μα για τη Μακεδονία των αρχών του 1900, που ήταν σκλαβωμένη ακόμα στους Τούρκους. Δυστυχώς η Μακεδονία δεν απελευθερώθηκε με την επανάσταση του 1821, αλλά παρέμενε υπόδουλη. Και δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τους κατακτητές Τούρκους μα και τους Βούλγαρους.   Τι έκαναν οι Βούλγαροι; Έστελναν στη Μακεδονία τους φοβερούς κομιτατζήδες, οι οποίοι τρομοκρατούσαν τα ελληνικά χωριά πιέζοντας τους κατοίκους τους να δηλώσουν ότι είναι Βούλγαροι.

Αυτοί που μαρτύρησαν περισσότερο ήταν οι ιερείς που τους πίεζαν να τελούν τη λειτουργία στα βουλγαρικά και οι δάσκαλοι και οι δασκάλες που όταν δίδασκαν την ελληνική γλώσσα γνώριζαν την εκδίκηση των κομιτατζήδων, ακόμη και τον θάνατο.

Τι έκανε το ελληνικό κράτος για όλα αυτά; Δεν ήθελε να βοηθήσει τους σκλαβωμένους Μακεδόνες; Δυστυχώς εκείνη την εποχή η Ελλάδα βρισκόταν σε άσχημη οικονομική και στρατιωτική κατάσταση και κανείς στην ελληνική κυβέρνηση δεν τολμούσε να μιλήσει για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Όμως το θαύμα έγινε. Όχι από την κυβέρνηση μα από τον απλό λαό της Μακεδονίας. Πρωτοπόροι στον Αγώνα στάθηκαν ο Ίων Δραγούμης που υπηρετούσε εδώ στη Μακεδονία ως διπλωμάτης, και ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης. Ήταν αυτοί που συγκρότησαν τα πρώτα ανταρτικά σώματα ενόπλων, με αρχηγούς τον καπετάν Κώττα, τον καπετάν Άγρα και το Βαγγέλη Στρεμπενιώτη.

Και τότε έγινε κάτι επίσης θαυμαστό. Αξιωματικοί, στρατιώτες και απλοί πολίτες από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, ακόμα κι από την Κρήτη που ήταν κι αυτή σκλαβωμένη, άρχισαν να περνούν κρυφά στη Μακεδονία και να πολεμούν δίνοντας έτσι κουράγιο στους σκλαβωμένους Έλληνες της εκεί.

Ένας απ’ αυτούς τους Έλληνες ήταν και ο Παύλος Μελάς, ανθυπολοχαγός του ελληνικού στρατού, νεότατος, 24 χρονών, παντρεμένος με δυο παιδιά, από πλούσια οικογένεια. Δεν άντεξε άλλο η συνείδησή του, άφησε τη στολή του, γιατί αν τον έπιαναν οι Τούρκοι με στολή θα είχε μεγάλο πρόβλημα η ελληνική κυβέρνηση, και μ’ ένα τουφέκι στο χέρι και λίγα παλικάρια πέρασε κρυφά τα ελληνικά σύνορα -που τότε ήταν στη Θεσσαλία .

Έτσι μπήκε στο έδαφος της βασανισμένης Μακεδονίας. Απ’ όπου περνούσε έδινε κουράγιο στους ντόπιους κατοίκους.

Γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε σ’ όλη τη Μακεδονία. Όμως δεν τον ήξεραν ως Παύλο Μελά. Το ψευδώνυμό του ήταν καπετάν Μίκης Ζέζας. Απ’ τα ονόματα των δύο παιδιών του, του Μίκη και της Ζέζας. Έπρεπε να κρύψει το πραγματικό του όνομα για να μη καταλάβουν οι Τούρκοι ότι Έλληνες περνούν τα σύνορα και βοηθούν τους Μακεδόνες αδελφούς τους.

Οι Βούλγαροι πρώτη φορά συναντούσαν τόση αντίσταση από τους Έλληνες. Μη μπορώντας όμως να σκοτώσουν οι ίδιοι τον Παύλο Μελά του έστησαν ενέδρα στο χωριό Στάτιστα κι εκεί ειδοποίησαν τον ισχυρό τουρκικό στρατό να τον πιάσει. Στη μάχη που ακολούθησε μια σφαίρα χτύπησε στη μέση τον Παύλο Μελά που λίγες ώρες αργότερα ξεψύχησε. Ήταν 13 Οκτωβρίου του 1904. Ο Παύλος Μελάς ήταν νεκρός… 120 χρόνια πέρασαν από τότε!

Όμως κάτι περίεργο συνέβη μετά. Ένα ακόμη θαύμα. Ο θάνατός του αντί να αποθαρρύνει τους Έλληνες και να τους φοβίσει, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Από κάθε μεριά της Ελλάδας άρχισαν να καταφτάνουν μακεδονομάχοι, έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, να πολεμήσουν τους Βούλγαρους και τους Τούρκους, έχοντας ως παράδειγμα τον αθάνατο ήρωα… τον Παύλο Μελά…  

Τελικά ο Μακεδονικός Αγώνας που κράτησε από το 1904 ως το 1908 δεν απελευθέρωσε τη Μακεδονία. Κράτησε όμως τη φλόγα της ελευθερίας άσβεστη στα δύσκολα εκείνα χρόνια. Έδειξε στους υπόλοιπους Έλληνες ότι οι σκλαβωμένοι Έλληνες αδελφοί τους χρειάζονταν τη βοήθεια και τη συμπαράστασή τους.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 – 13 και κάτω από την καθοδήγηση του Ελευθέριου Βενιζέλου, η Μακεδονία και η Ήπειρος γίνονταν ελληνικές. Το όνειρο του Παύλου Μελά γινόταν επιτέλους πραγματικότητα: Η ελληνική σημαία κυμάτιζε στον Λευκό μας Πύργο.

 Έχει η Ελλάδα ομορφιές

μα η καρδιά της είναι μία

κι αυτή χτυπώντας δυνατά

λέει ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ !