Απόσπασμα από την εισήγηση
του διευθυντή του σχολείου κου Χρήστου
Σβολιαντόπουλου
Πριν από μερικά χρόνια διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι μια δεκάχρονη
μαθήτρια, η Σοφία Τσαχτουρίδου, από την Ανδριανή Δράμας, τιμήθηκε
από την πριγκίπισσα Νταϊάνα στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, γιατί είχε
αναλάβει και φρόντιζε επί μήνες μια ηλικιωμένη κατάκοιτη γειτόνισσά
της. Όταν την ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό η Σοφία είπε: "Οι
γονείς μου και οι δάσκαλοί μου μ' έμαθαν να αγαπώ τους συνανθρώπους
μου".
Κυρίες και κύριοι
Πόσο
διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν είχαμε την ευκαιρία να
διαβάζουμε και να ακούμε συχνά ειδήσεις σαν αυτή. Όμως είναι κοινό
μυστικό ότι το έγκλημα, η ασυνειδησία, η απάτη, η αδιαφορία και τα
όμοια είναι κύρια χαρακτηριστικά της εποχής μας. Πολλές φορές αυτά
σχολιάζονται και μερικοί αναρωτιούνται: Μα καλά, δεν μάθανε τίποτα
στα σχολεία που πήγαιναν; Δεν βρέθηκε ένας δάσκαλος να τους δείξει
τον σωστό δρόμο;
Τα ερωτήματα αυτά ακούγονται κάπως αφελή. Στη σημερινή εποχή όμως,
παρατηρείται μια έκπτωση στις ηθικές και κοινωνικές αξίες.
Συμπτώματα όπως αυτά που προαναφέρθηκαν, τα οποία υποτιμούν τον
άνθρωπο και τις αξίες του δεν μπορεί παρά να συσχετίζονται με το
μορφωτικό επίπεδο και την εκπαίδευση του λαού μας.
Είναι
γνωστό και δεν χωρεί καμία αμφιβολία, ότι η υγεία και η
παιδεία είναι οι δυο βασικές λειτουργίες κάθε ευνομούμενου
κράτους. Με βάση την παραδοχή αυτή και τις παραπάνω επισημάνσεις,
ίσως είναι ανάγκη να επανεξετάσουμε και να αποσαφηνίσουμε το θεσμό
της εκπαίδευσης του σχολείου και του εκπαιδευτικού απαντώντας σε
μερικά ερωτήματα, όπως είναι τα παρακάτω:
Ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου και του εκπαιδευτικού; Έχουν τη
δύναμη να διαμορφώσουν και να προσανατολίσουν σωστά τον άνθρωπο και
την κοινωνία ή μήπως υπερεκτιμάται η αξία τους; Μήπως στην εποχή
μας, μέσα στη θύελλα της έκπτωσης των αξιών που παρατηρείται
συμπαρασύρεται και η εκπαίδευση; Μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι
από την αποτελεσματικότητα του σχολείου και του εκπαιδευτικού
σήμερα; Αν όχι τι μπορεί να γίνει;
|