"Δεν είναι πολλά χρόνια πριν που η ζωή στην ελληνική ύπαιθρο ήταν διαφορετική απ' ότι σήμερα.
Κάθε σπίτι έπρεπε να έχει κάρο και ζώα (βόδια, άλογα) για τις εργασίες τους. Αν υπήρχαν αυτά, σήμαινε πως κάποιος ήταν νοικοκύρης. Τα ζώα για να μπορούν να περπατούν έπρεπε να είναι πεταλωμένα, αλλιώς υπέφερε το ζώο και δε μπορούσε να προχωρήσει.
     Ο σιδηρουργός του χωριού έφτιαχνε τα πέταλα, το υνί για το όργωμα, το αλέτρι. Ο σαμαράς έφτιαχνε τα σαμάρια, τα χάμουρα, τα γκέμια.
     Όταν μάζευαν τη σοδειά τους την πήγαιναν στο μυλωνά. Ο μύλος στην αρχή ήταν νερόμυλος. Στο μύλο εκτός από το σιτάρι πήγαιναν καλαμπόκι, ζωοτροφές (βρώμη, κριθάρι) για να τα χρησιμοποιήσουν στην καθημερινή ζωή.
     Στο χωριό επίσης υπήρχε ο μαραγκός ο οποίος έκανε τα πατώματα για το σπίτι, πόρτες, παράθυρα. Τότε ροκάνιζε και κολλούσε με το χέρι.
     Η υφάντρια - πλέχτρα αναλάμβανε να κάνει στο χέρι κι αργότερα στη μηχανή κάλτσες, φανέλες εσωτερικές και εξωτερικές (πουλόβερ), ποδοπάνια, κιλίμια κλπ.
    Ο ράφτης έραβε για τους άντρες παντελόνια, σακάκια, γιλέκα, ενώ για τις γυναίκες ήταν η μοδίστρα. Έραβε με τη μηχανή του ποδιού και ήταν πολύ ακριβό το μεροκάματό της.
    Τα σπίτια τα έχτιζε ο χτίστης με πέτρες που τις κουβαλούσε από το νταμάρι. Τις έβγαζε με τον κασμά, τις πελεκούσε σε κυβικά, γιατί ήξερε πόσα κυβικά θα χρειαστεί για ένα σπίτι.
     Στα σπίτια οι νοικοκυρές φώναζαν τον καλαϊτζή για να τους γανώνει τα μαγειρικά σκεύη. Βέβαια οι προετοιμασίες όλες γίνονταν από τη γυναίκα για το χειμώνα, από το καλοκαίρι.
     Στο χωράφι οι γυναίκες τσάπιζαν τον καπνό. Οι άντρες κλάδευαν Φλεβάρη -Μάρτη τα δέντρα και τις κλιματσίδες τις μάζευαν για το τζάκι...."